Natuurlijk komt ook de wijnsnob wel eens teleurgesteld een restaurant uit. Slecht gegeten, de verkeerde wijn gekozen, geen aandacht gehad toen hij het wilde óf juist teveel gedienstig gedraai aan tafel terwijl hij met rust gelaten wilde worden. Lees hoe hij het verkeerde restaurant uitkoos in Rome.
“Het meest triest is het nog wanneer het mijn eigen schuld is: de verkeerde keuze op de verkeerde plek onder erbarmelijke omstandigheden. Zo was ik onlangs in Rome en op zoek naar een leuk restaurant met een van buiten zichtbare menukaart waar ik het meeste wel van zou willen eten. Ik probeer er dan op te vertrouwen dat hun dat hun wijnkeuze daarmee in lijn is. Dat werkt soms prima, maar helaas niet op de plek waar we die dag zijn beland. Dichtbij de Trevifontein werd de aandacht van mijn gast en mij getrokken door een prachtig lonkende visvitrine. Gamba’s en zeebaars, inktvis en oesters glommen op ijs in de avondschemering.”
“Een visboer stormde op ons af: “Where are you from?” In mijn naïviteit en eetlust verklapte ik mijn Nederlanderschap. De visboer had nog bij Nedcar in Born gewerkt, en er was geen mooiere stad in Nederland dan Maastricht. “Oh, maar u komt uit Amsterdam, nog mooier.” En ja hoor, daar liepen we al als makke schapen achter de kapitein aan, het restaurant in. Een truc en we trapten erin, de eerste waarschuwing. Dit restaurant had meer weg van een grote gang dan een eetzaal. Rommelig interieur, maximaal volgepropt met tafeltjes en stoeltjes. Er was een hoekkast met drie etages die vol stond met Super Tuscans: Sassicaia, Ornellaia en Tignanello (die laatste vind ik geen echte Super Tuscan, sorry). Bij nadere bestudering bleek het te gaan om lege flessen. Trofeeën uit iemand anders zijn of haar leven. Duidelijk een tweede waarschuwing.”
Onderaan de menukaart had ik een klein stickertje gevonden met de vermelding: 20% servicekosten. Dat gaf dit etablissement het recht mijn rekening zonder verdere discussie met 20% te verhogen.
“Na veel gesoebat over het menu en wat er mogelijk was kwam de dienstdoende gladjakker om de minuut vragen of we iets extra’s wilden: meer frites, meer groente, meer salade en meer of ander brood. Blijven proberen te verkopen. Geweldig! Waarschuwing nummer drie met alarmbellen, maar we waren te laat en konden geen kant meer op. Inmiddels had ik onderaan de menukaart een heel klein stickertje gevonden met de vermelding: 20% service. Dat gaf dit etablissement het recht mijn rekening zonder verdere discussie met 20% te verhogen. Ondanks het smeuïge gepraat van onze gastheer, voelden wij ons nauwelijks op ons gemak. Daar hielp de lauwe falanghina (witte wijn), en de veel te koude chianti (rood) ook niet bij.”
Ik hing letterlijk in de lucht met mijn mes en vork en ‘sorry’ is geen Italiaans woord.
“Op het moment dat ik een hap van de ossobuco nam voelde ik ineens de tafel onder me vandaan gaan. Er moest al ruimte gemaakt worden voor nieuwe slachtoffers. Ik hing letterlijk in de lucht met mijn mes en vork en ‘sorry’ is geen Italiaans woord. Bij het afrekenen maakte ik een opmerking over de truc om buiten NIET en binnen WEL de 20% service te noemen. De ober was brutaal genoeg en toeristen gewend, dus hij negeerde mijn ongenoegen. Sterker nog, hij vroeg zelfs of ik de fooi contant wilde geven of pinnen. Achteraf weet ik nu al niet meer wat we eigenlijk allemaal gegeten hebben. Dat doet er ook niet toe. De teleurstelling was al geïncasseerd. Eigen schuld… suffe ik.”
Smaakt dit naar meer? Volg ons op Instagram, Facebook en schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
