Al ruim een kwart eeuw werkt onze wijnsnob als sommelier in een prestigieus restaurant in Amsterdam. Op een vrije dag dompelt hij zich onder in culinaire verwennerij. Rokkenjagen doet hij niet aan, wél koopjesjagen. In zijn tweewekelijkse column deelt hij zijn knowhow, tipt hij pareltjes van discounters en maakt hij de grond gelijk met verzuurde concullega’s: uiteraard volledig in stijl want een echte gastheer is altijd aan het werk.
Op druilerige dagen in de herfst verlangen we naar zonnig terrasweer. Als de zon schijnt lijkt iedereen in de buitenlucht een stuk minder veeleisend te zijn. Op een terras aan een Amsterdamse gracht moet wat voor lief nemen wil je in de ontspanningsmodus komen. De wijnsnob geeft zijn kijk erop.
Genieten in de Amsterdamse buitenlucht
“Bij de eerste zonnestraaltjes lopen de restaurantgasten al snel met hun glas in de hand naar buiten. Moet kunnen toch? Het voelt als bevrijding. Wel de luxe, niet de strakke nette jas om je heen. Nóg een warme dag en zelfs het bord moet mee naar buiten. Aan de Amsterdamse grachten ontstaat dan het ongemak van dampende stookolie van boten, vliegen en ander ongedierte, herrie op straat, meeuwen die mee willen eten, wiebelende tafels en geïmproviseerde zitjes. Juist dan bekruipt de gast het gevoel van ultiem ontspannen. Ik snap dat niet. Gasten lijken veel minder kritisch in de buitenlucht. Misschien wel omdat ze in een Tableau Vivant worden opgenomen en zijn betoverd door de bewegende wereld om hen heen. Maar het heeft ook iets van: ‘kijk mij eens’.
Terrasweer
Leuk dat provocerend gedrag, vriendelijk zwaaien, fotograferen, scheldpartijen en gekletter op het water. Terwijl er bootjes langs varen – die voor een geïmproviseerde vorm van entertainment zorgen – lacht en groet de gelukzalig toerist dankbaar. Vervolgens worden ze uitgescholden voor ‘vuile kapitalisten’. Gelukzalig zijn de zwijgende tafelgenoten die mij even niet meer nodig hebben voor afleiding en gespreksstof. Ze kunnen sprakeloos om zich heen kijken, dat gebeurt alleen buiten. Als het op een dag te warm is wil de gast wel even buiten snuffelen, maar meestal komen ze al snel weer naar binnen om de airconditioning op te zoeken. De die-hards houden het net zo lang vol tot ze gegrild, verblind en gedesoriënteerd binnen komen als een aangebrande hamburger.
Dankbaar beroep
Ja… U mag wel naar buiten, maar NEE, deze sommelier schenkt niet op het terras bij 30 graden of hoger. De boter smelt waar je bij zit. Je vis blijft warm en je gazpacho is al snel warme tomatensoep. De eerste regendruppeltjes zijn dan weer een verademing. Kijken wie dat het langste vol wil houden. Als de neerslag iets te heftig wordt moet men beslissingen nemen. Jammer voor de chef, maar het getuigt van respect voor de sommelier en de wijn: de meeste gasten houden hun hand over het glas wijn en redden het de droogte in. Terwijl de vis moet zwemmen op de terrastafel en de soep wordt verdund met regenwater. Wat een dankbaar beroep: wijnschenker!
Smaakt dit naar meer? Volg ons op Instagram, Facebook en schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
