Winemugs komt in het pikkedonker aan bij het natuurgebied Cavagrande op Zuid-Sicilië. Bij gebrek aan voorzieningen belanden we noodgedwongen bij een zelf geïmproviseerd huiskamerrestaurant. Hier koken de twee 65-plussers Pipo en Eva op hun authentieke wijze voor voorbijtrekkende bezoekers van het wandelgebied. Ze zijn omringd door hun eigen dieren en vruchtbare grond waardoor ze bijna helemaal zelfvoorzienend zijn. Waar in Nederland het begrip ‘ ambachtelijk’ veelal gebruikt wordt als misleidende opsmuk om consumenten te verleiden, wordt vanavond de kern geraakt op het bord.
Een ritje naar de supermarkt is geen optie, het is een flinke afdaling van veertig minuten met ontelbare haarspeldbochten zonder straatverlichting. Volgens onze Airbnb host Sarah is er welgeteld één adres waar we terecht kunnen voor een warme maaltijd; bij haar buren een kilometer verderop. Zo verstadst als Boris is krijgt hij visioenen van gepassioneerde obers met hagelwitte overhemden en zwarte zijden strikken, die hun gasten op de veranda voorzien van lokale wijnen en crunchy bites. Niet erg realistisch want het is avond op f*cking Sicilië in the middle of nowhere. Een knorrende maag brengt een mens aan het ijlen…
It is what it is
Bovenop een heuvel runnen Pipo en Eva hun huiskamerrestaurant. Hier koken ze vanuit hun knusse keuken voor voorbijtrekkende toeristen die de Cavagrande afdalen voor een duik in het zuivere bronwater van de rivier. Pipo is Italiaans en Eva van origine Pools. Ze wonen hier negen jaar en hebben een flinke lap land. De entree is niet veelbelovend. We worden verwelkomd onder spierwitte TL-verlichting in de schuur en twee blaffende Boxers stormen op ons af. Pipo begeleidt ons naar onze tafel, ondertussen zien we alle vertrekken van het huis, op de slaapkamer na. Iedere voetstap laat het huis kraken.
Kennelijk zijn we de enige die gereserveerd hebben, de eetkamer is leeg en stil. Héél stil. De gekleurde muren zijn gedecoreerd met plastic frummels die willekeurig aan de muur zijn gehangen. It is what it is. We fantaseren hoe Rob van de Smaakpolitie dit tafereel zou aanschouwen: “Man man man, die spinnenwebben, die randjes…. Hier word ik niet vrolijk van!” Het is inderdaad een beetje schmutzig, maar we geven ons over. Het is laat en we zijn maar blij dat er zulke hartelijke mensen voor ons klaar staan.
Slechtste wijn ooit
Als Pipo ons het menu presenteert breekt het moment aan om een wijn te kiezen. Rood of wit, easy as that. Rosso graag. Boris neemt de eerste slok en trekt lijkbleek weg. Nadine schiet in de lach in de ijzig stille huiskamer. Niet veel later, met rood aangelopen gezicht, proeft ze ook. Zelden hebben we zo’n zeurend, ondefinieerbaar en wrang druivensapje gehad als hier. Dit doet denken aan een slok uit een pak La Cave du Chef van de Aldi die twee weken heeft staan oxideren. Een prestatie om dit te treffen in Italië of haalt Pipo een grap met ons uit? Niet veel later komt hij aan de tafel vragen of de wijn goed smaakt. We krijgen het niet over ons hart om eerlijk te zijn en zeggen dat we genieten.
De antipasti is aantocht. Een verademing. Niets komt hier uit de koeler van de supermarkt, alle basis ingrediënten zijn afkomstig van eigen land waarmee ze pasteitjes, ingelegde olijven, worst en spek maken. Het stel heeft kippen, varkentjes (die Pipo zelf slacht), citroen- en olijfbomen en een flinke groentetuin. De smaak is erg puur, we zijn er stil van, deels ook omdat we flink moeten kauwen op het taaie spek en al proevend proberen te achterhalen wat er in de pasteitjes verstopt zit.
Communiceren met handen en voeten
De gastheer en gastvrouw spreken geen enkel woord Engels, wij spreken geen Italiaans. Tevergeefs doen we een poging in het Frans en Spaans, zelfs Google Translate mislukt. Vanuit de keuken horen we gerommel in pannen en knisperend vet. Regelmatig zien we het duo naar de enorme koelkast lopen op de gang. Verder is het stil en daar moeten we het mee doen. De stilte wordt onderbroken wanneer de ravioli met tomatensaus wordt geserveerd. Een variant met vlees en een met ricotta. Wederom een heel no-nonsense, oostblok-achtige benadering van de Italiaanse keuken. Gelukkig wacht ons nog een dessert dat alles goed maakt. Een heerlijke chocoladetaart met pistache en een glaasje Limoncello. Het recept van de zelfgemaakte Limoncello volgt binnenkort.
Als dank maken we nog een foto van ze in de bijkeuken. De weckpotten en ingrediënten staan prachtig opgesteld. Her en der hangt ook een vacht van afgeknalde vossen die zich probeerden te vergrijpen aan de kippen. De volgende dag mogen we op goed vertrouwen komen afrekenen, een pin is er niet. Die ochtend krijgen we ook nog een flesje zelfgemaakte olijfolie mee.
Riserva naturale orientata Cavagrande del Cassibile:
